Kolejna odsłona klasyki grozy - "Oberża na pustkowiu"

Po wyśmienitej Rebece i absolutnie intrygującej Mojej kuzynce Racheli przyszła pora na trzecią powieść Daphne du Maurier - mniej znaną i mniej soczystą niż poprzednie. Oberża na pustkowiu to książka o rozległej konstrukcji, powolnie otwierającej się akcji i wszystkich klasycznych cechach powieści grozy. Zabiegi literackie, które pojawiają się w Rebece - związane z zagrożeniem odczuwalnym ze strony zjawisk naturalnych - są obecne także tutaj. Jednak główna intryga dzieje się gdzieś obok pierwszoplanowej bohaterki i może właśnie dlatego robi mniejsze wrażenie niż dwie poprzednie książki.

 

Mary po śmierci matki wyjeżdża do swojej ciotki, która razem z mężem prowadzi oberżę Jamajka. Dziewczyna szybko orientuje się, że to miejsce ma bardzo złą opinię, wokół niego unosi się duch zbrodni, ale Mary nie wie nic oprócz strzępków podsłuchanych informacji i zniszczonej życiem w strachu ciotki. Powolna fabuła sprzyja rozbujaniu wyobrażeń odbiorcy o okrucieństwach, które mogły się tam wydarzyć w przeszłości i najprawdopodobniej dzieją się nadal. Mnożą się podejrzenia wobec męża ciotki i jego znajomych, niechęć wzrasta proporcjonalnie do ciekawości, a Mary zaczyna szukać wsparcia u innych osób, choć jeszcze nie wie, w jakiej sprawie. 

Książkę poleciłabym raczej tym czytelnikom, które mają już za sobą lekturę jakiejś książki Daphne du Maurier i taki nieoczywisty styl budowania grozy w powieściach im odpowiada. Powieść jest raczej dla fanów autorki niż do polecenia odbiorcom, którzy jeszcze jej nie znają. 

Daphne du Maurier, Oberża na pustkowiu, tłum. Wacława Komarnicka, Albatros, 2022