Żyć własnym życiem - L.M. Montgomery, "Błękitny zamek"

 

Przeglądając Legimi natknęłam się na Błękitny zamek. Czytałam tę książkę wiele lat temu, jeszcze w czasach przedblogowych. Pamiętałam z niej sporo szczegółów - tych o milczeniu, sprzątaniu czystych pomieszczeń, o książkach przyrodniczych i siedzeniu przed wejściem domu podczas remontu werandy. Pamiętałam Edwarda i pamiętałam Joannę. Niewiele ponad 200 stron - nim zauważyłam, przeczytałam połowę książki, zachwycając się jej subtelnością i wzruszając się niepomiernie w chwilach, które obiektywnie nie miały chyba wywoływać łez.

A jednak to łzy towarzyszyły mi tej książce przez zaskakująco dużą część jej niewielkiej objętości. Łzy, które pojawiały się z niezbyt uzasadnionych powodów. Jako że uwielbiam sobie popłakać przy książce, to było mi z tym dobrze i uczucia tego nie mogła mi zepsuć nawet fatalna korekta (czy raczej jej brak) dostępnej na Legimi wersji. Nie przeszkadzało mi tłumaczenie imion, bo taką też wersję czytałam w nastoletnich czasach. Barney jest Edwardem, a Valancy Joanną i dla mnie już tacy pozostaną.

To opowieść o tym, co możemy uzyskać, ryzykując. Ile mogą wnieść do naszego życia inni ludzie, jeśli damy im na to szansę. Co się stanie, jeśli odrzucimy za ciasne gorsety przyzwyczajenia i tego, "co ludzie powiedzą". To nierealna, ale piękna opowieść o miłości, napisana tak pięknie i pokrzepiająco, że aż chce się do niej wracać. To było bardzo przyjemne popołudnie z Joanną i Edwardem, naprawdę. 

L.Maud Montgomery, Błękitny zamek, tłum. ? (brak informacji o tłumaczu w wydaniu dostępnym na legimi), wyd. Miasto Książek 2021