Na100latki Marcina Przewoźniaka to poradnik zaplanowany jak przewodnik po poziomach gry. Z wizualizacjami w formie komiksu i zadaniami do odhaczenia. Nad „kumpelską” perspektywą góruje jednak głos rozsądku dorosłego przewodnika.
Przystępna forma to nie wszystko. Bez zbędnego w tej sytuacji pouczania, Autor pokazuje możliwe sposoby komunikacji z otoczeniem. To raczej instrukcja napisana przez level mastera niż rodzica. Poza tym Autor nie udaje, że okres adolescencji jest łatwy. Bo nie jest. Ani dla młodego, ani dla starszego osobnika. Poziom przejściowy, nieco niedopracowany przez naturę, który przejdzie. Nie dziś, nie jutro, ale będzie lepiej. Książka ma dać wskazówki, jak sobie w tym okresie przejściowym poradzić.
To konkretne rady, jak usprawnić komunikację i przekonać rodziców. Powiedz, dokąd idziesz i z kim, a zwiększasz prawdopodobieństwo, że ci pozwolą. Nie ukrywaj problemów, bo dowiedzą się o nich później i tylko będzie gorzej. Kiedy wychodzisz, sprawdź, czy telefon jest naładowany. Nie informuj o swoich planach na ostatnią chwilę, bo to pogorszy sprawę.
Po drugie - brak tematów tabu. Jest rozdział o alkoholu i o tym, co zrobić, żeby się nie zatruć. O owłosieniu i potykaniu się o własne nogi. O higienie i nadmiernym poceniu się. O fobiach i potrzebie terapii. Także o odpowiedzialności - jak sprawić, by rodzice uwierzyli, że jest się odpowiedzialnym, młodym człowiekiem, a nie przerośniętym dzieckiem z głupimi pomysłami. Wreszcie - o seksie, szacunku dla odmiennego punktu widzenia partnera (wielkie brawa za ostrzeżenie na początku rozdziału), o szkodliwości pośpiechu i zabezpieczeniu przed ciążą.
Szczególnie wdzięczna jestem za poruszenie kwestii tematu oficjalnej komunikacji pisanej i dopasowania formy tradycyjnego listu do drogi elektronicznej. Łatwo jest dorosłym krytykować młodych za brak szacunku w e-mailach, ale trudniej wyjaśnić, jak to powinno poprawnie brzmieć i wyglądać.
Za książkę dziękuję wydawnictwu
Komentarze
Prześlij komentarz