Tosia i Franek, a także ich rodzice, to bardzo standardowa rodzina. Dorośli mają swoje problemy, a dzieciom nie chce się sprzątać zabawek. Klasyka. I kiedy w tę standardowość wdziera się wyobraźnia, zaczynają dziać się rzeczy niezwykłe.
Książka Błażeja Przygodzkiego nie jest spójną powieścią, raczej serią krótkich opowiadań z tymi samymi bohaterami. Opowiadań, w których rzeczywistość płynnie przechodzi w magię i baśniową fantastykę. W każdym z nich występuje to samo zawiązanie akcji - co może być ciekawe dla młodszych dzieci, uwielbiających rytuały i przewidywalność, ale nużące dla tych, które pragną być zaskakiwane. Zaczyna się zwyczajnie, aż tu nagle, za sprawą wyobraźni, Tosia i Franek przeżywają przygody, jakich nie dane byłoby im doświadczyć w realnym świecie. Granica pomiędzy tym, co prawdziwe, a momentem przejścia na stronę imaginacji, jest każdorazowo płynna.
Podczas "zaczarowanych przygód" Tosia i Franek spotkają młodego dinozaura, pokrzyżują szyki Kopciuszkowi, zmienią los dziewczynki z zapałkami i przekonają się, dlaczego bogactwo jest przyjemne tylko wtedy, kiedy ma się przy sobie bliskie osoby. Czerpiąca z innych tekstów kultury książka jest przeznaczona dla dzieci, które już miały do czynienia z wieloma innymi, klasycznymi bajkami, ponieważ niejednokrotnie do ich zrozumienia potrzebna jest podstawowa wiedza na ten temat (to trochę tak jak z oglądaniem Shreka - ogólnie da się, ale przekaz będzie niepełny).
Pojedyncze opowiadania, w których baśniowość miesza się z twardą, dziecięcą rzeczywistością, są naprawdę udane, jednak czytane w sposób ciągły mogą wydawać się wtórne. Jak zawsze, polecam rodzicom, żeby najpierw sami oddali się lekturze tej książki, przypomnieli sobie cokolwiek o wyginięciu dinozaurów i przygotowali akceptowalną dla siebie i satysfakcjonującą dziecko, odpowiedź na pytanie, skąd się biorą dzieci.
Za książkę dziękuję
Komentarze
Prześlij komentarz